Laurie in Perm

Waarschuwing: blogspot is gratis en één van de nadelen daarvan is dat de links zich niet in een nieuw tabblad laten openen, ook al geef ik aan dat ze dat zouden moeten doen, dus open ze handmatig in een nieuw tabblad als je erop wilt klikken. We zijn hier nu tweeënhalve week, een periode die enerzijds veel langer en anderzijds veel korter voelt dan hij is. Inmiddels hebben we een beetje een ritme, wat meer duidelijkheid over de colleges (hoewel het nog steeds niet bekend is wat onze taallessen nou eigenlijk gaan kosten). Dit wordt een redelijk lang stuk, dus ga er maar goed voor zitten. Ik zal beginnen met vertellen wat er in de afgelopen week allemaal is gebeurd en wat ik heb gedaan. Zoals ik in mijn vorige stukje schreef, werden we direct uitgenodigd door onze nieuwe klasgenoot James om bij hem te komen lunchen. Nou, hun studentenhuis was echt tien keer beter dan het onze. De keuken had vier keer zoveel gaspitten, een eettafel met echte stoelen in plaats van twee gammele krukje

Op zaterdagmiddag besloten we naar de film te gaan. De films draaien hier vaak 's middags, maar ik had verwacht dat er om 13:00 toch relatief weinig mensen in de bioscoop zouden zitten. Fout gedacht, het zat zo stampvol dat we niet eens twee plaatsen naast elkaar konden vinden.   Ik wil hierbij graag even uitweiden over de film, omdat het zo ontzettend ráár was.  De film heet 'Gogol: het begin'. Nikolaj Gogol is één van Ruslands bekendste schrijvers, en de trailer zag er een beetje Dorian Gray-achtig uit. De film is gebaseerd op één van Gоgols eigen werken, Avonden op een boerderij in de buurt van Dikanka. Ik heb het nooit gelezen, maar volgens mij was de interpretatie érg vrij. In het boek vertelt een fictieve imker verschillende verhalen uit de Oekraïense folklore. In deze film zien we echter hoe een nogal neurotische jonge Gogol samen met een detective een serie moorden probeert op te lossen op het Russische platteland. De moorden worden door een soort woud-demo

De eerste collegeweek zit er alweer bijna op; morgen heb ik nog een werkcollege en dan begint mijn tweede weekend in Perm al. Volgende week komen er waarschijnlijk twee jongens bij ons taalgroepje, zodat we niet langer privéles hebben. De ene heet Pierre en is - je verwacht het niet- Frans, de andere komt uit Oxford. De taalcolleges gaan best okee, al merk ik wel dat ik echt héél veel vergeten ben. De normale colleges zijn een net iets ander verhaal. We hebben dus twee hoorcolleges, Sovjetgeschiedenis en Geschiedenis van de Russische Cultuur, en van beide vakken ook een werkcollege (bij een hoorcollege vertelt de docent en maak je aantekeningen, bij een werkcollege moet je zelf actief meepraten en antwoorden geven). Het eerste hoorcollege was en beetje een aanfluiting. De klas was ontzettend kinderachtig. De helft van de studenten was te laat, zowat iedereen zat met zijn telefoon, en er werden zelfs briefjes rondgegeven. We hebben ook niemand gesproken. Het was een hele rumoerige klas

  In Rusland moet je, als je een simkaart koopt, je paspoort afgeven (uiteraard). Er zaten twee mensen achter de kassa en de ene las nogal verbaasd onze nationaliteit op. ‘Dat is een koninkrijk,’ wist de ander, ‘het is het Koninkrijk der Nederlanden.’ Vervolgens vertelde hij hoe hij dat wist, maar dat verhaal ontging me eerlijk gezegd een beetje. We spendeerden de eerste échte dag verder met de buurt verkennen, en sloten af bij een Servisch restaurant, waar een bruiloft bezig was. Op een gegeven moment gingen de lichten uit, en ik verwachtte een dessert met sterretjes erin. In plaats daarvan stak de ober een aan zwaard geregen stuk vlees in de fik. Ook leuk. Tot nu toe ben ik enthousiast over Perm, hoewel je in een periode van vijf dagen natuurlijk nog niet al te veel kunt zeggen. Wat ik altijd gehoord heb is "Moskou en Petersburg zijn niet het echte Rusland." Te westers, wordt dan vooral gezegd. Ik weet niet wat ik verwachtte van Perm, maar het was niet dit. Op de Nevs

Op 13 september was het zover; met veel pijn en moeite hadden we een visum weten te bemachtigen en we konden eindelijk vertrekken. Voor degenen die nog niet bekend zijn met het verhaal, of gewoon om even jullie geheugen op te frissen, zal ik nog eens vertellen wat er allemaal aan deze reis voorafging: De deadline om je aan te melden voor een semester in het buitenland was in februari 2017. Ik had ruim op tijd de benodigde documenten verzameld en zelfs één van mijn professoren zover gekregen een aanbevelingsbrief te schrijven voor een plek op de Lomonosov Universiteit in Moskou. Het contact met de universiteit daar was vanaf het begin al minimaal, maar veel studiegenoten en docenten drukten mij en Tjad, met wie ik hier nu ben, op het hart dat het bureaucratische proces in Moskou altijd lang duurde en dat ik rustig kon afwachten. Eind juni kwam de buitenlandcoördinator echter met slecht nieuws: Moskou ging hem niet worden, of we nog alternatieve opties hadden. Eigenlijk was Perm da