Laurie in Perm

Mijn vorige bericht is alweer van een tijd terug, en dat komt omdat ik ziek geweest ben en er bovendien eigenlijk weinig spannende dingen zijn gebeurd. Het is helaas onvermijdelijk, na een paar maanden verliest een nieuwe woonplaats zijn glans. De straat waarin je woont wordt jóúw straat, en je kijkt tijdens een wandeling door het centrum niet meer onderzoekend naar elke gevel of winkeletalage; je weet waar je naartoe moet en de route erheen ga je gedachteloos afleggen, je kunt zelfs zonder te kijken de losliggende brokken beton bij het tramspoor oversteken. De winter heeft dit proces van gewenning versneld: je gaat toch minder snel onbekende stukjes buurt verkennen als de temperatuur onder het vriespunt ligt. Over winter gesproken: De Russische nazomer (babje leto) met temperaturen die abnormaal hoog waren voor de tijd voor het jaar, is voorbij. Ik vind het me heel moeilijk voor te stellen dat het huidige weer de hele winter zo blijft, en niet, zoals in Nederland, na een weekje weer

Er zijn momenten waarop ik Nederland ontzettend mis. Niet eens de kaas, of de Erasmusbrug, maar wel de Nederlandse efficiëntie. Als je als West-Europeaan Boelgakov leest, vermoed je dat de nadruk op de onbekwaamheid van de personages overdreven is, puur bedoeld om een komisch effect te creëren . Dat het beschreven gebrek aan functionaliteit in de Russische cultuur allesbehalve overdreven is, blijkt echter al zodra je je visum gaat aanvragen. Hoewel ik me nog wel een paar absurde situaties kan herinneren uit Sint-Petersburg overtreft Perm de tweede hoofdstad op dit gebied onomstotelijk. Misschien is dit wat mensen bedoelen als ze het hebben over het 'ware Rusland.' Het kan enerzijds heerlijk zijn, die lijdzame cultuur. Ik vind het soms best ontspannend dat je hier niet altijd weet waar je aan toe bent, en dat dat niemand stoort. Dat Russen niet schuimbekkend op het perron staan en desondanks thuiskomen, daar herinner ik mezelf bijvoorbeeld elke keer aan als mijn trein weer

Eén van de eerste dingen die we behandelden bij het vak 'Inleiding Russische politiek en economie' was de lage levensverwachting in het land: vrouwen worden hier gemiddeld 77 jaar oud, mannen maar 66 (in Nederland respectievelijk 84 en 82). Die lage levensverwachting onder de mannelijke bevolking wordt grotendeels veroorzaakt door  "risicovol gedrag", met name veel roken en drinken, en een hoog aantal zelfmoorden, op zijn hoogtepunt tijdens economische transitie in de jaren negentig.  De nasleep van die nationale crisis is tot op de dag van vandaag terug te vinden in de demografische cijfers. Ik kan me herinneren dat de docent van dat vak nogal spottend zei: 'Hebben jullie ooit een Rus zien hardlopen?' om aan te geven hoe weinig Russen om hun gezondheid geven. Op dat moment lachten we allemaal om het ridicule idee van sportende Russen, maar die uitspraak is eigenlijk niet echt ergens op gebaseerd. Ik zie de hele tijd Russen hardlopen, en kan met niet voorstell

Op woensdagavond ging ik samen met James naar balletles. Het is voor Russische standaarden een dure dansschool en dat zag je er ook wel aan af. De ruimte was superchique, met een receptie, persoonlijke kluisjes en hele ruime, schone en stijlvolle kleedkamers. Voor ons zat de tienergroep, en ze waren allemaal wel echt afgetraind. Hierom was ik wel benieuwd of het niveau van de volwassenengroep een beetje te doen zou zijn, helemaal omdat ik al drie jaar niet echt heb gedanst. Het niveau was vrij hoog, maar het viel me nog mee hoe goed het ging na zo'n lange pauze. De lerares was het type graatmagere ex-ballerina, en ze was, net zoals de ene Russische danslerares die ik ooit in Nederland had, erg handtastelijk. Ik heb van nature geen hele goede uitdraai, en in Nederland drukten mijn docenten me altijd erg op het hart om het dan vooral niet te forceren, omdat je daar knieblessures van krijgt. Deze informatie deed deze vrouw helemaal niks, en ze zei ook 'we gaan goed aan je uitdraai