Laurie in Perm

Elke keer als ik aan deze berichten begin, scrol ik ondertussen door verscheidene social media apps en mijn fotoalbum om erachter te komen wat ik te vertellen heb, me ondertussen ernstig zorgen makend om de bedroevende kwaliteit van mijn kortetermijngeheugen. Gelukkig is het nog niet zo ernstig dat ik geen stuk meer in elkaar kan zetten, dus aanschouw: Afgelopen weekend ging ik naar een feministische bijeenkomst. Een studiegenootje had me uitgenodigd en ik was heel benieuwd naar de Russische insteek. Mijn verwachtingen werden enigszins beïnvloed door mijn ervaringen in Nederland, en ik stelde me een afgeladen bunker vol studentes met een grote variëteit aan onnatuurlijke haarkleuren voor. Qua locatie zat ik er niet ver naast; het 'центр городской  культуры', of stadscultuurcentrum, is een moderne locatie met veel beton en glazen wanden, afgetopt met een minimalistisch logo. Ik arriveerde, aan de vroege kant, als eerste, en nam plaats achterin een zaal met zo'n vijftig s

Dobryj Den' Тoen ik net zag dat mijn vorige bericht al op 2 november gepost is, schrok ik nogal. Voor mijn gevoel heb ik dat stukje er vier dagen geleden opgezet. De tijd is sowieso wel een dingetje; die gaat veel te snel voorbij. Dit weekend was IJsbrand hier en die vroeg: 'jullie zijn nu op de helft toch?' Wij dat ontkennen, dat we nog net iets meer dan de helft te gaan hebben, geen paniek etc. Wat blijkt? Van de 102 dagen dat we hier zaten, zijn er 40 over. We zijn dus al lang over de helft, maar zo voelt het helemaal niet. Ik heb om eerlijk te zijn een beetje stress dat ik nog steeds slecht Russisch spreek, en dat ik nog minder dan zes weken heb om dat op orde te krijgen. Er werd me gevraagd wat te vertellen over de lessen: die zijn niet erg goed. Er zit weinig structuur in, en de docenten schijnen niet te kunnen bevatten dat ons niveau in spreekvaardigheid een stuk lager ligt dan ons niveau in leesvaardigheid/onze kennis van bijvoorbeeld grammatica, dus werken we me

Hallo allemaal, Het was een hectische week, en ik heb zowaar weer eens iets te vertellen. Allereerst heb ik wat aanvullingen op een eerder bericht  over inefficiënte werkwijzes in Rusland. Deze week moesten we namelijk ons visum laten verlengen, wat helemaal niet moeilijk had hoeven zijn. Sterker nog, de daadwerkelijke procedure duurde 13 seconden, maar wat eraan voorafging was wel weer even de moeite van het opschrijven waard: Toen we hier aankwamen zei onze coördinator, Michaïl, dat het semester - en dus het studiecontract-  tot 28 december zou duren, en vroeg in verband met de visumverlening of we zin hadden om na afloop van het semester langer in Rusland te blijven, waar we voor de zekerheid ja op zeiden. We leverden twee weken geleden onze documenten en gingen er vanuit dat het verder geregeld werd, want verder werd ons niet verteld dat we nog iets moesten doen. Ik was van plan de 25e naar huis te gaan en maakte me er geen zorgen over, maar Tjad wilde met Oud & Nieuw in