Eindstand

Zoals de trouwe lezer ongetwijfeld gemerkt heeft, heb ik vorige week geen bericht geplaatst. Deze keer was het niet eens uit luiheid, maar omdat het me leuker leek om aan het einde van deze reis een uitgebreide terugblik te schrijven. Deze overweging komt trouwens ook voort uit het feit ik vier uur op de luchthaven van Moskou moet wachten op mijn transfer, en ik toch wat te doen wilde hebben in die tijd.

Bovendien heb ik mijn berichtje vorige keer laten schieten, omdat de afgelopen twee weken zeker niet de boeiendste van mijn verblijf waren. Maar geen zorgen, er zaten heus wel een paar memorabele momenten tussen. Zo hebben we een formele ontmoeting gehad met de decaan. Het was de bedoeling dat we een soort vergadering zouden hebben over hoe het verblijf van de internationale studenten verbeterd kan worden, alleen had niemand dit aan ons verteld. Zoals bijna alles in Rusland gaat, werden we op een onbewaakt moment een kantoor in getrokken met de boodschap dat we de dag erna de decaan zouden ontmoeten. Wisten wij veel. Uiteindelijk zaten we – zonder van tevoren na te hebben gedacht over aandachtspunten - vooral zwijgend thee te drinken, afwegend welke opmerkingen gepast zijn om te maken tegen de belangrijkste persoon van de Permse universiteit. (Het zou wel fijn zijn als ons raam werd gerepareerd, maar ja, dat boeit hem toch niks?) Na tien minuten viel het echt stil en brak de tijd aan om promotiefoto's te maken, die ik jullie niet wil onthouden.Omdat de verbinding nu te slecht is om ze te uploaden, zal ik ze later toevoegen.

Een dag later werden we op dezelfde manier een kantoor in getrokken met de boodschap dat we geïnterviewd gingen worden voor een regionale televisiezender, over Oud & Nieuw. Hoewel ik een hoop dingen liever doe dan gefilmd worden, had ik niet echt een keuze. In Rusland is Nieuwjaar de belangrijkste feestdag van het jaar, en er wordt al vanaf november naartoe gewerkt om het zo spectaculair mogelijk te maken. De stad gaat in de feestverlichting en elk min of meer relevant park of plein wordt voorzien van een reusachtige kerstboom en/of lichtinstallatie. Ik ben vergeten er foto’s van te maken, maar het is behoorlijk indrukwekkend. Daarnaast werd het plein voor Teatr-Teatr ingenomen door een enorme winterfestivaltent waar je warme chocolademelk en wafels kon kopen, en was de bouw van een “ijsstad” begonnen. Helaas hebben we het eindproduct niet meer kunnen zien. 

Het interview heb ik zelf niet gekeken, en ik weet ook niet of het online is geplaatst, of voor welke zender we dit überhaupt deden. Misschien volgt het later, maar ik hoop het eigenlijk niet, want ik word liever niet met mijn eigen tenenkrommende accent geconfronteerd.

Verder vulden we onze laatste twee weken vooral in met het regelen van praktische zaken en het afscheid nemen van studiegenoten. We bezochten het Moderne Kunstmuseum met Julia en Nastja, dronken bier met Pierre, thee met Nathan (die in werkelijkheid In Tsze heet) en koffie met Michaïl, de vriend van ons buurmeisje, die we eigenlijk nog nooit echt hadden gesproken tot dat moment. Roman hebben we overigens niet meer gezien, nadat dingen op de meest dramatisch mogelijke manier stukliepen; maar dat is een verhaal voor een andere keer. Op de laatste dag gaf Masja ons een Chinees muntstuk cadeau als souvenir, en In Tsze/Nathan zelfs een schilderijtje. Het was leuk dat iedereen het toch wel jammer leek te vinden dat we weggingen. De laatste lesdag voelde eigenlijk heel normaal, niet alsof we nooit meer terug zouden komen. We zeiden net als altijd iedereen gedag, en pas toen we ons certificaat ontvingen, drong het een beetje door dat dit de laatste keer was geweest. Het laatste weekend kon me eigenlijk niet snel genoeg gaan, maar toch vond ik het ook jammer dat ik de stad moest gaan verlaten.

Ik heb nog steeds gemengde gevoelens. Enerzijds ben ik blij dat ik weer naar huis mag, ik heb er heel veel zin in om iedereen weer te zien en vooral om wat meer structuur in mijn leven te hebben. Anderzijds vind ik het ook jammer, omdat ik, net als in Petersburg destijds, het gevoel heb dat drie maanden eigenlijk te weinig is om echt goed te acclimatiseren, helemaal als je je vaak in een gezelschap bevindt dat Nederlands of Engels spreekt. Hoewel dit semester zeker wel een nuttige ervaring was, heb ik ook het gevoel dat er méér had gekund, en ik vind het best balen dat de docenten onze suggesties helemaal niet hebben meegenomen. We hebben tot drie keer toe geopperd om meer te presenteren, meer vertaalopdrachten te doen, meer te oefenen met zélf grammaticale constructies toepassen, suggesties waar steeds naar werd gevraagd maar die toch keer op keer werden genegeerd. Hoewel ik het presenteren er met dwang toch door heb gedrukt (d.w.z. gewoon een willekeurige presentatie voorbereiden en vervolgens in de les zeggen dat je hem gaat doen) vond ik de lessen niet zo stimulerend als ik had gehoopt, helemaal niet in vergelijking met de lessen in Sint-Petersburg. Dat is op zich ook logisch, omdat we daar natuurlijk een programma deden wat speciaal was uitgekiend voor Nederlandstalige studenten met een bepaald niveau en een gemeenschappelijke achtergrond. Onze klas in Perm bevatte mensen met variërende niveaus en vanuit allerlei verschillende velden (Geografie, Taalkunde, Rechten) waarvan een deel geen Engels sprak, waardoor bijvoorbeeld vertaalopdrachten eigenlijk nauwelijks vorm te geven waren. Het resulteerde erin dat we vooral veel luisterden naar de docent, wat natuurlijk nuttig is, maar ik had ook graag wat meer aan de actieve taalverwerving gezeten. Het was wel fijn dat ik dankzij dit semester geconfronteerd ben met de zwakke plekken in mijn taalvaardigheid en dat ik nu een beter beeld heb van waar ik harder aan moet trekken. Ik ben ervan overtuigd dat dit Ruslandsemester in combinatie met de twee taalvaardigheidsvakken die ik volgend semester weer ga volgen mijn niveau weer op de juiste plek gaat krijgen. Ook omdat ik weer een stuk gemotiveerder ben geraakt. Vorig jaar had ik helemaal geen taalvakken en was ik persoonlijk ook meer bezig met andere dingen. Ik hield de hele tijd tegen mezelf vol dat ik het zó zou oppikken als ik eenmaal weer begon. Dat viel toch tegen, merkte ik hier. Die realisatie had ik eigenlijk wel een beetje nodig om te voorkomen dat ik zo’n onderpresterende Geesteswetenschapper met een baantje bij een call-center word.

Tot zover mijn reflectie. Over een halfuurtje ga ik boarden, en ik zie de meerderheid van jullie morgen. Voor wie dit nog op tijd leest; een hele fijne eerste kerstdag gewenst!