Eurovisiesongfestival en pelmeni maken.

Dobryj Den'

Тoen ik net zag dat mijn vorige bericht al op 2 november gepost is, schrok ik nogal. Voor mijn gevoel heb ik dat stukje er vier dagen geleden opgezet. De tijd is sowieso wel een dingetje; die gaat veel te snel voorbij. Dit weekend was IJsbrand hier en die vroeg: 'jullie zijn nu op de helft toch?' Wij dat ontkennen, dat we nog net iets meer dan de helft te gaan hebben, geen paniek etc. Wat blijkt? Van de 102 dagen dat we hier zaten, zijn er 40 over. We zijn dus al lang over de helft, maar zo voelt het helemaal niet. Ik heb om eerlijk te zijn een beetje stress dat ik nog steeds slecht Russisch spreek, en dat ik nog minder dan zes weken heb om dat op orde te krijgen.
Er werd me gevraagd wat te vertellen over de lessen: die zijn niet erg goed. Er zit weinig structuur in, en de docenten schijnen niet te kunnen bevatten dat ons niveau in spreekvaardigheid een stuk lager ligt dan ons niveau in leesvaardigheid/onze kennis van bijvoorbeeld grammatica, dus werken we met hele elementaire teksten en opdrachten. Ik vind sowieso dat we veel te weinig doen met praktische opdrachten en daadwerkelijk oefenen met praten, vooral omdat de docenten nooit doorvragen. In Petersburg moesten we bijvoorbeeld vaak over ons weekend praten, en dat vroeg de docent naar details of je mening, zodat je gedwongen werd om meer te improviseren met spreken. Hier vertellen we één nieuwtje en dat gaat de docent daarna verder naar de volgende. Hoewel het inmiddels wel iets beter gaat na herhaaldelijk gepush, ben ik over het algemeen gewoon niet gelukkig met hoe de cursus in elkaar zit. Ook omdat we allerlei suggesties hebben gedaan (meer presentaties, toetsjes, vertaalopdrachten) waar weinig mee gedaan wordt.

Buiten de lessen om doen we gelukkig wél leuke dingen. Anderhalve week geleden was er een cultureel festival om de eenheid van de Russische volkeren te vieren. Er waren kraampjes waar je traditionele klederdracht kon bekijken, je kon maaltijden proberen en er traden zang- en dansgroepen op, waaronder de befaamde Boeranovskije Baboesjki. Als je er een beetje fan van bent, ken je ze vast nog wel van het Eurovisie Songfestival in 2012, waarbij ze tweede werden. Het optreden was geweldig, ik ben blij dat iemand de moeite heeft genomen om het gat tussen volksmuziek en de allerfoutste housemuziek te dichten.

Het festival. Zoals je kunt zien waren de politieke partijen al flink aan het lobbyen voor de aankomende verkiezingen.

Tjad + gratis gretsjka.

De week erna gingen we naar een voorstelling, Coppélia, bij het Permse Opera- en Ballettheater. Het gezelschap is technisch zeer hoogstaand en de dansacademie die eraan verbonden is, is één van de beste van Rusland. Mijn balletlerares heeft vroeger bij dit ballet gedanst, en is net als veel Russische kinderen met de droom om professioneel danser te worden op tienjarige leeftijd zonder ouders naar de dichtstbijzijnde grote stad verhuisd, om daar, met kost en inwoning, te kunnen trainen aan een goede academie.
Coppélia was een heel mooi stuk, vooral qua kostuums. Ik weet alleen nooit helemaal zeker wat ik van de Russische dansstijl vind. Er zit altijd een bepaald soort perfectionisme in, waarbij techniek van de beweging en vooral het zo extreem mogelijk uitvoeren daarvan het dansen zelf soms in de weg staat. Het blijft ontzettend indrukwekkend, maar ik denk dat ik zelf toch wat subtielere Franse of Deense stijl prefereer. (Hoewel het Nederlandse Nationale Ballet ook met Vaganova werkt en daar toch een heel ander effect heeft.)

Wij + Tsjaikovski in het theater.

Will, onze andere Britse klasgenoot, woont bij een gastgezin, en we werden door de moeder van zijn gastvrouw uitgenodigd voor een workshop pelmeni maken!

                                                    

Deze vrouw, Valentina, was een hele enthousiaste, reislustige dame in een bloemetjesjurk. Toen we binnenkwamen, was het eerste wat ze deed alle foto's (waaronder één van Amsterdam) aan haar muur aanwijzen en vertellen waar en wanneer ze gemaakt waren. We begonnen daarna aan het deeg en terwijl wij braaf 200 pelmeni zaten te vullen, vroeg zij waar we vandaan kwamen. Ze was er blijkbaar vanuit gegaan dat we allemaal Britten waren, want toen ik Rotterdam zei, keek ze blij op. "Rotterdam? In Nederland?!" Vervolgens begon ze te ratelen over haar rondreis door Europa, vertelde dat Amsterdam één van haar lievelingssteden was en duwde ons een fotoalbum met foto's die ze in ons kikkerlandje had gemaakt in de handen (en daarna ook haar fotoalbums uit China, Schotland en Zweden, waarbij ze nadrukkelijk duidelijk maakte dat we ook haar andere albums mochten pakken). Toen we ontkennend antwoordden op haar vraag of we thuis een vriendje hebben, zei ze ontzet: 'Dat is wel nodig!' en tijdens het deegrollen grapte ze dat het voor elke vrouw belangrijk is een deegroller te hebben, zodat je je echtgenoot ermee kan slaan. Het was een ontzettend innemende vrouw, en haar dochter Irina, Will's gastvrouw, was ook erg gezellig. Steeds als haar moeder weer aan kwam zetten met een fotoalbum of met Irina's kindertekeningen - die erg goed waren, ze had op de kunstacademie gezeten- rolde ze dramatisch zuchtend met haar ogen. Toen we tegen etenstijd de pelmeni afhadden, schoof Irina's man, Sasja, aan. Hij had een tijdje in Nederland gewerkt en kende een paar zinnetjes, waaronder erg onverwachts de parel: "Heeft u een wortel voor mij?" 

We hadden het een beetje over Nederlands en leenwoorden in het Russisch, en toen zei hij: 'Ik ken wel de drie belangrijkste Nederlandse woorden: "Afspraak, lekker en gezellig."' om vervolgens aan onze Britse compagnons uit te leggen dat in Nederland niet alleen eten, maar ook mensen lekker kunnen zijn, en dat als je iets met een Nederlander wilt afspreken in juni, je het in januari moet plannen. Om dan alsnog na twee uur de deur uitgeschopt te worden, omdat die persoon weer een andere afspraak heeft. Heel grappig en helaas ook wel waar. Russen zijn wat dat betreft toch een stuk hartelijker. Ik bedoel, deze familie kende ons niet eens, maar we zaten uiteindelijk wel vijf uur met ze aan tafel. Toen James zei dat hij van borstsj houdt, gaf Baboesjka Valentina ons haar nummer, zodat we kunnen bellen als we er trek in hebben. Ze bracht ons zelfs naar de bus, en nam met kussen en omhelzingen afscheid van ons.  

Dat was het weer voor vandaag, en blijkbaar tot over veertig dagen!